تسلیمِ اصلِ تکرار

‏می‌دانی محبوبم؟ گاهی باورم این است که دلتنگی‌ات را از حضورت بیشتر دوست دارم. دلتنگی خیال می‌آورد و در خیال هیچ مرزی نیست. بی‌وقفه با منی و کلماتی را به زبان می‌آورم که در واقعیت هرگز توانِ گفتنش را ندارم. خیالت از دلتنگی‌هایم خوشبختی می‌سازد اما حضورت اضطراب تمام شدن دارد.

تسلیمِ اصلِ تکرار...

تنها یک­‌بار می‌­توانست

در آغوش‌اش کِشَد

و می­‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می­‌ریزد

و می­‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛

نام‌اش برف بود

تن‌­اش برفی

قلب‌اش از برف

و تپش‌اش صدای چکیدن برف

بر بام‌های کاه‌­گلی،

و من او را

چون شاخه­‌ای که زیر بهمن شکسته باشد

دوست می­‌داشتم.

-بیژن الهی

تسلیمِ اصلِ تکرار...

خدا را چه دیدی؟
شاید یک شبی آمد و کنجِ همین دنیای کوچک تو دل دادی به دلِ من. رویا که نیست، محال که نیست، قصه که نیست. یک نفر در این روزها آرزویش را در دست گرفته و از کوچه‌ها می‌گذرد که شاید یک شب هم از کوی یار گذر کند.
خدا را چه دیدی؟
شاید این شب، همان شب باشد.

تسلیمِ اصلِ تکرار...

‏اما او را دوست بدار

شاید تو اولین عشق او نباشی،

هم چنان که شاید آخرین عشق او.

اما آیا مهم است؟

وقتی که می‌دانی اکنون تو را دوست دارد...

-باب مارلی

تسلیمِ اصلِ تکرار...

و در جهان، درخت، مقدس‌ترین گونه‌ی آفرینش است. تسلیمِ اصلِ تکرار...

سالِ نو آمده بهاری آمده فریدون جان، خانه‌ی من بوی باران و سبزه و خاک نمی‌دهد آرامش در خانه‌ی من گم شده روزگاری‌ست که پیدایش نمی‌کنم... تسلیمِ اصلِ تکرار...

توی حمام از بالا به قطره‌های آب روی آینه نگاه کردم. یک قطره و واقعیت و یک قطره‌ی دیگر در مجاز‌. شاید هم اصلاً نمی‌شود بگویم دو قطره بودند، قطره‌ی مجاز خودِ خودِ قطره‌ی واقعی بود کمی آن‌طرف‌تر. بله آن‌طرف‌تر. توی آینه که خودِ خودت را می‌بینی، حتی اگر بچسبی بهش باز هم یک فاصله‌ای می‌افتد بینتان. آن فاصله خیلی مهم است. فاصله را حفظ کنیم، حتی با خودِ خودِمان

تسلیمِ اصلِ تکرار...

طرحم با همه‌ی‌ سختی‌ها و جذابیت‌هایش تمام شد. خاطرات روزهای سخت کرونا، غربالگری‌ نوزادان و از همه مهم‌تر پاتولوژی را پشت سر گذاشتم.

دیشب خواب آزمایشگاه را دیدم. همه چیز تغییر کرده بود. با دیدن من همه شاد شدند و البته خواهش کردند چندتا لام برایشان تهیه کنم :)))

تسلیمِ اصلِ تکرار...

خدا می‌داند قرار است چند پاییز دیگر را بگذارنم تا این روزها را فراموش کنم. از ترس ، پناه بردن به جهانی که متعلق به من نیست، چیزی نبود که می‌خواستم. من جهانِ خودم را می‌خواستم و پاییز آن را از من گرفت. پاییز برایم لفظ قشنگی بود که میشد لا به لای شعر‌ها گنجاندش و دلبرانه خواندش. خیالش را هم نمی‌کردم که پاییز این همه بی‌رحم و سرد باشد. عجیب بود این همه بی‌قراری. تا چشم کار می‌کند پاییز است. در قلبم تا ابد تمام فصل‌ها پاییز است. تسلیمِ اصلِ تکرار...ادامه مطلب

برف می‌بارد.از پنجره بیرون را نگاه می‌کنم، چراغ همه‌ی خانه‌ها روشن است. هر کسی در خانه‌ی گرمش نشسته و شاید به صدای بی‌صدای خیابان گوش می‌دهد.برف می‌بارد.ژاکت سورمه‌ایم را برمی‌دارم. توی حیاط برای تمامِ من کافی‌ست. دستم را زیر برف نگه می‌دارم. می‌بینم که مثلِ همین دانه‌ی برف در دست‌های خودم آب شد.برف می‌بارد.کادر مربعی دوربینم لحظه‌ای از بارش برف را ثبت می‌کند. موزیکی آرام در گوشم می‌خواند. برف می‌بارد... برف می‌بارد... تو نمی‌آیی... تسلیمِ اصلِ تکرار...ادامه مطلب